data publikacji: 2019-08-28
Zgodnie z art. 120 Kodeksu pracy, w razie wyrządzenia szkody przez pracownika przy wykonywaniu przez niego obowiązków pracowniczych osobie trzeciej, zobowiązany do naprawienia szkody jest wyłącznie pracodawca. Podmiot leczniczy może w następstwie dochodzić od pracownika kwoty wypłaconej pacjentowi tytułem odszkodowania, ale tylko do wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia tego pracownika. Pracownik jest obowiązany do naprawienia szkody w pełnej wysokości wyłącznie wtedy, jeśli wyrządzi szkodę z winy umyślnej. Zjawisko to nazywane jest regresem ubezpieczeniowym.
Sytuacja pracownika na etacie jest więc lepsza niż współpracownika w umowie cywilnoprawnej. Lekarz, pielęgniarka, czy inny pracownik etatowy, są chronieni przed roszczeniami osób trzecich, które powstały w związku ze szkodą wyrządzoną przy wykonywaniu obowiązków pracowniczych. Stroną sporu w cywilnym postępowaniu sądowym będzie zawsze pracodawca, który zobowiązany jest do naprawienia szkody. Wyłącznie w razie negatywnego wyniku procesu, zasądzenia określonej kwoty na rzecz pacjenta, pracodawca będzie mógł zwrócić się do pracownika z roszczeniem zwrotnym. Jednak wysokość żądania pracodawcy jest wtedy ograniczona maksymalnie do trzech pensji.
Podwykonawca świadczeń zdrowotnych, czyli współpracownik na umowie cywilnoprawnej, ponosi natomiast, wraz z udzielającym mu zamówienia na świadczenia zdrowotne podmiotem leczniczym, odpowiedzialność za wyrządzone pacjentowi szkody solidarnie. Oznacza to, że każdy z podmiotów odpowiedzialnych solidarnie ponosić będzie odpowiedzialność stosownie do stopnia winy. Przykładem może być tutaj Pan Adam, opisany w jednym z naszych artykułów. Wyłączone jest przy tym ograniczenie odpowiedzialności do trzech pensji, a pracodawca nie ponosi wyłącznej odpowiedzialności za wyrządzoną szkodę. W procesie cywilnym uczestniczyć może zatem, obok podmiotu leczniczego, także jego współpracownik, będący podwykonawcą świadczeń zdrowotnych. Rzecz jasna w przypadku obu tych podmiotów odpowiedzialność, do wysokości sum gwarancyjnych, ponosić będą ich ubezpieczyciele. Niemniej jednak nie zmienia to zasady solidarnej odpowiedzialności, która nie rozkłada się równo na podmioty zobowiązane solidarnie, ale zależna jest od stopnia winy.
Powyższe zasady nie dotyczą odpowiedzialności karnej oraz etycznej, albowiem w tych reżimach odpowiedzialności oskarżonym lub obwinionym będzie zawsze osoba fizyczna, bez względu na formę wykonywania zawodu.
