Na podstawie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych świadczeniobiorcy, na podstawie zlecenia lekarza ubezpieczenia zdrowotnego lub felczera ubezpieczenia zdrowotnego, przysługuje bezpłatny przejazd środkami transportu sanitarnego, w tym lotniczego, do najbliższego podmiotu leczniczego, o którym mowa w przepisach o działalności leczniczej, udzielającego świadczeń we właściwym zakresie, i z powrotem, w przypadkach między innymi wynikających z potrzeby zachowania ciągłości leczenia.
Zgodnie z ustawą o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego z dnia 08 czerwca 2017 r. z dalszymi zmianami (w tym ustawą z dnia 28 maja 2021 r.) jej zastosowanie odnosi się względem pracowników wykonujących zawody medyczne oraz pracowników działalności podstawowej zatrudnionych w podmiotach leczniczych.
O jakich podmiotach leczniczych mówi ustawa?
Ustawa z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych wraz ze zmianą wprowadzoną na mocy ustawy z dnia 28 maja 2021 r. obejmuje swoim zakresem stosowania prócz pracowników wykonujących zawód medyczny pracowników działalności podstawowej.
Czy zatem pozostałym pracownikom również przysługuje wyższe wynagrodzenie na podstawie ustawy podwyżkowej?
Zgodnie z art. 1 Ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych, ustawa określa sposób ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego pracowników wykonujących zawody medyczne oraz pracowników działalności podstawowej, innych niż pracownicy wykonujący zawody medyczne, zatrudnionych w podmiotach leczniczych, uwzględniający rodzaj wykonywanej pracy oraz sposób osiągania najniższego wynagrodzenia zasadniczego.
Czy osoby zatrudnione na podstawie innej niż stosunek pracy również podlegają pod powyższe przepisy?
22 lipca 2021 r. na stronie internetowej Rządowego Centrum Legislacji ukazał się projekt ustawy zatytułowanej „o jakości w opiece zdrowotnej i bezpieczeństwie pacjenta”. Długo oczekiwany projekt obecnie jest poddawany konsultacjom publicznym. Po zakończonym procesie legislacyjnym w razie jego ostatecznego zatwierdzenia projekt ustawy zostanie skierowany do Sejmu.
Wyjaśniamy jak proponowane zapisy mogą wpłynąć na pracę podmiotów leczniczych.
Wszystkie punkty szczepień realizujące szczepienia na rzecz nieletnich mają obowiązek stosowania „Kwestionariusza wstępnego wywiadu przesiewowego przed szczepieniem osoby małoletniej przeciw COVID-19. Zgodnie ze wskazanymi tam zaleceniami kwestionariusz powinien być wypełniony przed wizytą w punkcie szczepień. Kwalifikację do szczepień osób do 15 roku życia prowadzi lekarz.
Jak prawidłowo udzielić zgody w przypadku szczepienia osoby nieletniej przeciwko COVID-19?
Niewątpliwym jest fakt, iż najważniejszym dokumentem w całej historii choroby, o szczególnym walorze dowodowym pozostaje dokument świadomej zgody pacjenta na leczenie, ewentualnie udzielenie konkretnego świadczenia opieki zdrowotnej. Sytuacja komplikuje się, gdy ową zgodę należy odebrać od pacjenta będącego obcokrajowcem nie posługującym się językiem polskim – w ogóle, lub częściowo.
Jak odebrać od pacjenta-obcokrajowca świadomą zgodę na leczenie?
Do dnia dzisiejszego Ministerstwo Zdrowia jak również Narodowy Fundusz Zdrowia nie opublikowało oficjalnego i szczegółowego komunikatu dotyczącego rozszerzenia grup uprawnionych do otrzymywania dodatku covidowego. Na początku maja bieżącego roku Minister Zdrowia w czasie jednej z konferencji prasowej wskazał, iż planowana jest wypłata jednorazowych rekompensat (dodatku) dla personelu niemedycznego pracującego przy zwalczaniu COVID-19.
Co wiadomo o dodatkach COVID-owych dla personelu niemedycznego?
Pytanie zadane w tytule otrzymaliśmy od jednej z naszych czytelniczek po publikacji artykułów dotyczących odsetek od dodatku COVID-owego oraz tego czy pracodawca może z dodatku ,,covidowego,, odliczyć część wynagrodzenia za urlop.
Na jej prośbę, przygotowaliśmy oddzielny artykuł, w którym odpowiadamy na to bardzo istotne pytanie dotyczące dodatków COVID-owych.
Od ponad rok trwającego stanu epidemii COVID-19, polski ustawodawca nie wprowadził do systemu prawego definicji legalnej „szpitala tymczasowego”. Jedyną podstawą prawną dotyczącą tego rodzaju działalności jest przepis art. 22 ust. 4aa ustawy o działalności leczniczej w brzmieniu: „Wymagań określonych w przepisach wydanych na podstawie ust. 3 i 4 nie stosuje się do pomieszczeń i urządzeń podmiotu wykonującego działalność leczniczą, który udziela świadczeń zdrowotnych pacjentom podejrzanym o zakażenie lub zakażonym wirusem SARS-CoV-2 w miejscu nieprzeznaczonym dotychczas do udzielania świadczeń dla tych pacjentów.”.
Czy zatem personelowi medycznemu szpitali tymczasowych przysługuje dodatek COVIDowy?
Co do zasady, zgodnie z prawem pacjent poddawany hospitalizacji ma możliwość skorzystania z depozytu którego obowiązek prowadzenia ciąży na każdym podmiocie leczniczym. Zgodnie z art. 39 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta, pacjent przebywający w podmiocie leczniczym wykonującym działalność leczniczą w rodzaju stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej ma prawo do przechowywania rzeczy wartościowych w depozycie. Koszty realizacji tego prawa ponosi ten podmiot, chyba że przepisy odrębne stanowią inaczej.
Nie zawsze pacjenci korzystają z tego prawa, pozostawiając rzeczy wartościowe przy sobie. Jak personel medyczny powinien zachować się w przypadku znalezienia wartościowych rzeczy przy zmarłym pacjencie?
Przywykliśmy do tego, iż większość czynności czy też przyjętych zwyczajów, realizowanych zwłaszcza w podmiocie leczniczy znajduje swoje oparcie w przepisach prawa powszechnie obowiązującego. System prawa medycznego w którego skład jako podstawy normatywne wchodzą zarówno akty powszechnie obowiązujące, jak i odgrywające zwłaszcza w czasie trwającej pandemii wirusa SARS-COV-2 akty prawa miejscowego, regulują kwestie minimalnych norm które winien spełniać podmiot leczniczy zarówno względem kwestii technicznych związanych z samym budynkiem, pomieszczeniami, etc, jak i poruszają kwestie związane z personelem począwszy od minimalnych norm zatrudnienia zapewniających ciągłość udzielanych świadczeń, jak i po wiele innych kwestii.
Na jakiej podstawie są ustalane te standardy?
Po publikacji ostatniego artykułu, dotyczącego dodatku „COVID-owego” do wynagrodzenia dla personelu medycznego, od jednej z naszych czytelniczek otrzymaliśmy pytanie - Czy pracodawca może z dodatku ,,covidowego,, odliczyć część wynagrodzenia za urlop?
Na prośbę naszej czytelniczki, przygotowaliśmy tej kwestii oddzielny artykuł, w którym znajdziecie odpowiedź na to pytanie.
W szpitalnych realiach niezwykle często pacjenci składają wnioski, a raczej żądania w przedmiocie sprostowanie dokumentacji medycznej. Najczęściej dotyczy to Karty informacyjnej z pobytu w szpitalnym oddziale ratunkowym w części poświęconej zapisom o okolicznościach przyjęcia danego pacjenta.
Czy personel medyczny może wprowadzić zmiany w dokumentacji medycznej?
Jeśli tak, jak takie zmiany powinny zostać naniesione?
Na podstawie Polecenia Ministra Zdrowia z dnia 01 listopada 2020, Dyrektorzy oddziałów Narodowego Funduszu Zdrowia, działając na mocy udzielonego im pełnomocnictwa przez Prezesa NFZ, zawarli umowy o charakterze cywilno – prawnym z podmiotami leczniczymi zgodnie z właściwością miejscową, które precyzują sposób przekazania środków dedykowanych jako dodatki do wynagrodzeń dla uprawnionego personelu medycznego.
Czy w przypadku braku systematyczności wypłaty tych środków, przysługują od nich odsetki?
W dobie trwającej epidemii SARS – COV – 2 pojawiły się problemy związane z oddelegowaniem do walki z COVID-19 na przykład na mocy polecenia pracodawcy celem realizacji świadczeń opieki medycznej w oddziale / klinice chorób zakaźnych.
W artykule poruszamy przesłanki wyłączające z mocy prawa możliwość pracy przy zwalczaniu epidemii oraz odpowiadamy na najczęściej pojawiające się pytania.
W dniu 08 marca 2021 r. na stronie internetowej centrali Narodowego Funduszu Zdrowia zostało opublikowane zalecenie dotyczące udzielania świadczeń opieki zdrowotnej w związku z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, którego treść wzbudziła wiele kontrowersji. Jak zostało wskazane w treści zaleceń „aby zapewnić dodatkowe łóżka szpitalne dla pacjentów wymagających pilnego przyjęcia do szpitala, Centrala NFZ zaleca ograniczenie do niezbędnego minimum lub czasowe zawieszenie udzielania świadczeń wykonywanych planowo.
Czy takie zalecenie jest wiążące? Na kim spoczywa ciężar podjęcia decyzji o wstrzymania zabiegów? Co z odpowiedzialnością personelu medycznego?
Przyjmowanie w szpitalach niepełnoletnich pacjentek w ciąży, także również poniżej 15 roku życia staje się coraz powszechniejszych zjawiskiem. Ze względu na szczególność tych sytuacji należy zwrócić uwagę na pewne kwestie, które stanowią de facto obowiązki prawne ciążące na przyjmującym personelu medycznym oraz organach zarządzających spzoz.
Sprawdź jak warto zachować się w takiej sytuacji.
Od 01 stycznia 2021 r. wszedł w życie obowiązek ustawowy wystawiania skierowań w wersji elektronicznej. Podstawą prawną dla wystawiania skierowań w tej formie jest art. 59aa Ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (t.j.Dz. U. z 2020 r. poz. 1398 z późn. zm.) - zwanej dalej: „ustawą”.
Kiedy e-skierowanie jest obowiązkowe? Kto może wystawić e-skierowanie?
W artykule odpowiadamy na najczęściej pojawiające się pytania w tej kwestii.
W dniu 01 stycznia 2021 r. weszło w życie Rozporządzenie w sprawie obowiązkowego ubezpieczenia OC podmiotu przeprowadzającego eksperyment medyczny. Na mocy wskazanego Rozporządzenia oraz dodanym do ustawy o zawodzie lekarza i lekarza dentysty art. 23c, na podmiot przeprowadzający eksperyment medyczny został nałożony prawny obowiązek posiadania ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej na rzecz jego uczestnika oraz osoby, której skutki eksperymentu mogą bezpośrednio dotknąć. Nowe przepisy pozostawiają wiele wątpliwości, bowiem nie regulują pewnych kwestii wprost, zaś rozwiązywanie pojawiających się problemów pozostaje w oparciu o stosowanie wykładni prawnej.
W artykule odpowiemy na najczęściej pojawiające się pytania w tej kwestii.
W dniu 04 lutego 2021 r. weszło w życie Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 1 lutego 2021 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie standardu organizacyjnego teleporady w ramach podstawowej opieki zdrowotnej (Dz. U. 2021, poz. 231).
Wskutek wprowadzonych norm zaistniała istotna zmiana w sposobie organizowania teleporad.
W dniu 16 grudnia 2020 r. weszła w życie ustawa z dnia 09 grudnia 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw.
Ustawa reguluje w istotny sposób kwestie obowiązków pracownika i pracodawcy w zakresie badań lekarskich.
Polecenie Ministra Zdrowia z dnia 01 listopada 2020 r. jest nadal jedyną podstawą prawną dla wypłacania dodatków do wynagrodzenia dla personelu medycznego. Wraz z upływającym od dnia jego wydania czasem pojawia się coraz więcej wątpliwości względem interpretacji jego postanowień.
Dlaczego oddziały NFZ kwestionują zasadność wypłacania dodatków?
Przesłanki dokonania sekcji zwłok pacjenta uregulowane są w art. 31 Ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 295 z późn. zm.).
Czy sekcja nie może zostać przeprowadzona w przypadku wyrażenia sprzeciwu osoby bliskiej?
Ustawa z dnia 27 listopada 2020 r. o zmianie niektórych ustaw w celu zapewnienia w okresie ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii kadr medycznych, która weszła w życie z dniem 30 grudnia 2020 r. wprowadziła również kilka bardzo istotnych zmian dla ratowników medycznych, w tym przepisy dotyczące pełnienia dyżurów medycznych.
W artykule poruszamy najważniejsze kwestie związane z pełnieniem dyżurów medycznych przez ratowników medycznych.
W dniu 30 grudnia 2020 r. weszła w życie ustawa z dnia 27 listopada 2020 r. o zmianie niektórych ustaw w celu zapewnienia w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu kadr medycznych (Dz. U. 2020, poz. 2401).
Przedłużono okres wypłaty zwiększonej kwoty wynagrodzenia dla lekarzy, jak również wprowadzono krytykowaną przez samorządy zawodów medycznych, ustawę „kadrową”.
Zgodnie z treścią przepisu art. 6 ust. 3 Ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzecznik Praw, pacjent ma prawo żądać, aby udzielający mu świadczeń zdrowotnych lekarz zasięgnął opinii innego lekarza lub zwołał konsylium lekarskie.
Kiedy lekarz może odmówić zwołania konsylium lekarskiego lub zasięgnięcia opinii innego lekarza?
W dniu 10 grudnia 2020 r. weszło w życie Rozporządzenie Ministra Zdrowia zmieniające Rozporządzenie w sprawie zakażenia koronawirusem SARS-COV-2.
Kto może przeprowadzać szczepienia?
Jakie osoby zaliczają się do grupy „0”?
Czy pracodawca może oddelegować pracownika do punktu szczepień?
W dniu 28 listopada 2020 r. w Dzienniku Ustaw opublikowano długo oczekiwane ustawy, niosące zmiany przede wszystkim najbardziej znaczące dla personelu medycznego pracującego przy COVID-19.
Jakie zmiany niosą one dla osób pracujących w ochronie zdrowia?
W dniu 27 listopada 2020 r. w Dzienniku Ustaw zostało opublikowane Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 27 listopada 2020 r. zmieniające Rozporządzenie w sprawie medycznych czynności ratunkowych i świadczeń zdrowotnych innych niż medyczne czynności ratunkowe, które mogą być udzielane przez ratownika medycznego.
Jakie zmiany wprowadzono?
Na stronie internetowej Naczelnej Izby Lekarskiej został opublikowany komunikat poświęcony czasowego ograniczenia funkcjonowania jednostek systemu oświaty w związku z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19 w odniesieniu do dzieci personelu medycznego, uczęszczających do klas I – III szkoły podstawowej.
Komunikat wykazuje bardzo poważną lukę prawną stanowiącą de facto ograniczenie prawa do nauki dla wskazanej grupy.
W ostatnim czasie bardzo często pojawiają się artykuły opisujące wprowadzenie do polskiego porządku prawnego nowej instytucji jaką jest klauzula sumienia farmaceuty. Media wskazują jednogłośnie, iż poprzez wprowadzenie tejże instytucji znacznie utrudniona zostanie sprzedaż w aptekach środków antykoncepcyjnych.
Niniejszy artykuł pozwoli rozwiać wszelkie wątpliwości z tym związane.
W dniu 03 listopada 2020 r. zostało ogłoszone Rozporządzenie Ministra Zdrowia , poz. 1942 zmieniające rozporządzenie w sprawie chorób zakaźnych powodujących powstanie obowiązku hospitalizacji, izolacji lub izolacji w warunkach domowych oraz obowiązku kwarantanny lub nadzoru epidemiologicznego.
Wyjaśniamy jak Rozporządzenie wpływa na osoby wykonujące zawód medyczny.
Oddelegowaniem pracownika wykonującego zawód medyczny do pracy przy zwalczaniu epidemii (udzielania świadczeń opieki zdrowotnej pacjentom z podejrzeniem lub ze stwierdzonym zakażeniem COVID-19).
W jakich sytuacjach pracownik nie może zostać oddelegowany do walki z COVID?
Aktualnie trwa proces legislacyjny nad poselskim projektem ustawy o zmianie niektórych ustaw w związku z przeciwdziałaniem sytuacjom kryzysowym związanym z wystąpieniem COVID-19 (druk nr 683). W treści jeszcze nieuchwalonej ustawy jest zawarty art. 23 określona jest jako „klauzula dobrego samarytanina”.
Co warto o niej wiedzieć?
Z dniem 5 września 2020 r. przestało obowiązywać z mocy prawa ograniczenie spoczywające na osobach wykonujących zawody medyczne, które otrzymały od Kierownika podmiotu leczniczego pisemną informację o zakazie uczestniczenia w udzielaniu świadczeń opieki zdrowotnej pacjentom innym niż z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem SARS-COV-2.
Jakie skutki niesie to dla osób wykonujących zawody medyczne?
Dotychczasowe brzmienie przepisu art. 4c Ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych straciło moc z dniem 5 września 2020 r.
Jak wpływa to na wynagrodzenie dla zatrudnionego w podmiocie leczniczym za czas pozostawania na kwarantannie?
Ustawa z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych nakłada na osoby będące na kwarantannie pewne obowiązki.
W artykule odnosimy się do konieczności zainstalowania aplikacji „Kwarantanna domowa”.
Ustawa z dnia 16 lipca 2020 r. (Dz. U. 2020, poz. 1291) w istotny sposób zmieniła brzmienie ustawy o zawodzie lekarza i lekarza dentysty. Jedną z bardziej istotnych zmian jest wprowadzenie definicji legalnej pojęcia „ustawiczny rozwój zawodowy”.
W artykule wyjaśniamy najistotniejsze zmiany z punktu widzenia lekarza i lekarza dentysty.
29 sierpnia 2020 r. wejdzie w życie Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 12 sierpnia 2020 r. w sprawie standardu organizacyjnego teleporady w ramach podstawowej opieki zdrowotnej.
Jakie zmiany i obowiązki dla personelu medycznego niesie ze wejście w życie Rozporządzenia?
Należy zauważyć, iż obecna sytuacja epidemiologiczna ma również przełożenie i niebagatelny wpływ na sferę emocjonalną personelu medycznego, a także przede wszystkim pacjentów oczekujących na przyjęcie i realizację świadczeń zdrowotnych. Przyczynia się to do powstawania zachowań agresywnych. Ataki stają się coraz częstsze, a oprócz obelg słownych dochodzi również do rękoczynów.
Warto zatem przypomnieć co grozi osobie, która dokonuje aktów agresji wobec osób wykonujących zawody medyczne.
23 lipca 2020 r. weszły w życie zmiany w treści Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 28 kwietnia 2020 r. w sprawie standardów w zakresie ograniczeń przy udzielaniu świadczeń opieki zdrowotnej pacjentom innym niż z podejrzeniem lub zakażeniem wirusem SARS-CoV-2 przez osoby wykonujące zawód medyczny mające bezpośredni kontakt z pacjentami z podejrzeniem lub zakażeniem tym wirusem (Dz. U. poz. 775 z późn. zm.).
Jakie konsekwencje niesie to dla osób wykonujących zawód medyczny?
Zgodnie z przepisem art. 17 ust. 2 Ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzecznik Praw Pacjenta, przedstawiciel ustawowy pacjenta małoletniego ma prawo do wyrażenia zgody na udzielenie świadczenia zdrowotnego.
Co w sytuacji gdy rodzice mają rozbieżne zdania względem sposobu leczenia?
Z dniem 1 stycznia 2012 r. ustawa o działalności leczniczej wprowadziła obowiązek ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w odniesieniu do wszystkich podmiotów leczniczych, jednocześnie znosząc dotychczas istniejące obowiązkowe ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, w tym obowiązek ciążący na zakładzie opieki zdrowotnej jako świadczeniodawcy. Dla oceny, czy istnieje obowiązek zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, istotna jest więc forma wykonywania zawodu, a nie rodzaj udzielanych świadczeń zdrowotnych.
Czy obowiązek posiadania ubezpieczenia OC spoczywa również na ratownikach medycznych?
W związku z rozpoczętymi wakacjami, a co za tym idzie oficjalnie już trwającym sezonem urlopowym, zauważamy wzmożony ruch na drogach, zapełnione hotele i pensjonaty, a także tłumy w restauracjach, pubach i miejscach codziennych spotkań towarzyskich.
Należy jednak pamiętać o nadal trwającym stanie epidemii SARS-COV-2, który nakłada na nas pewne obowiązki.
Termin „medycyna estetyczna” nie jest kategorią prawną, gdyż nie stanowi odrębnej dziedziny i nie jest przedmiotem specjalizacji.
Czy zatem pielęgniarka i położna może udzielać tego typu świadczeń?
W sytuacji nagłej, gdy istnieje konieczność natychmiastowego ratowania człowieka, może zdarzyć się, że dojdzie do zniszczenia mienia ratowanego lub innej osoby.
Czy w takiej sytuacji ratownik medyczny może zostać pociągnięty do odpowiedzialności?
Pielęgniarka i położna wykonują zlecenia lekarskie zapisane w dokumentacji medycznej.
Forma pisemna nie dotyczy zleceń wykonywanych w stanach nagłego zagrożenia zdrowotnego.
Zabiegi z zakresu medycyny estetycznej, co do zasady, nie mieszczą się w pojęciu świadczenia zdrowotnego, ponieważ ich celem jest poprawienie wyglądu lub usunięcie wady.
Gdzie zatem znajduje się granica?
Lekarz może przeprowadzić badanie lub udzielić innych świadczeń zdrowotnych, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie, po wyrażeniu zgody przez pacjenta. Przepisy prawa stanowią kategorycznie, że zgoda pacjenta jest warunkiem prawnej dopuszczalności jakiejkolwiek interwencji medycznej.
Czy przepisy prawa przewidują wyjątki od tej zasady?
Zgoda pacjenta jest warunkiem legalności każdej procedury medycznej i jej braku nie sanuje okoliczność, że zabieg się powiódł czy został wykonany poprawnie.
Warunkiem koniecznym do prowadzenia każdej działalności leczniczej jest posiadanie ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Wymóg zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej przez podmioty wykonujące działalność leczniczą określa ustawa o działalności leczniczej, a szczegółowo rozporządzenie wykonawcze wydane na jej podstawie.
W jaki sposób podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych powinien udostępniać dokumentacje medyczną?
Czy za udostępnienie dokumentacji medycznej podmiot może pobierać opłatę?
Podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych udostępnia dokumentację medyczną, w szczególności pacjentowi lub jego przedstawicielowi ustawowemu, bądź osobie upoważnionej przez pacjenta.
W jakich innych sytuacjach podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych musi udostępnić dokumentację medyczną?
Lekarz może powstrzymać się od wykonania świadczeń zdrowotnych niezgodnych z jego sumieniem, z zastrzeżeniem art. 30, z tym że ma obowiązek wskazać realne możliwości uzyskania tego świadczenia u innego lekarza lub w podmiocie leczniczym oraz uzasadnić i odnotować ten fakt w dokumentacji medycznej. Lekarz wykonujący swój zawód na podstawie stosunku pracy lub w ramach służby ma ponadto obowiązek uprzedniego powiadomienia na piśmie przełożonego.
Lekarz orzeka o stanie zdrowia określonej osoby po uprzednim, osobistym jej zbadaniu lub zbadaniu jej za pośrednictwem systemów teleinformatycznych lub systemów łączności, a także po analizie dostępnej dokumentacji medycznej tej osoby.
Czy bez dokonania badania pacjenta lekarz może wystawić receptę?
Lekarz ma obowiązek zachowania w tajemnicy informacji związanych z pacjentem, a uzyskanych w związku z wykonywaniem zawodu. Zasada ta doznaje jednak pewnych wyjątków.
Zgodnie z przepisem art. 38 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty, lekarz może nie podjąć lub odstąpić od leczenia pacjenta, o ile nie zachodzi przypadek bezwzględnej konieczności udzielania pomocy medycznej wobec pacjenta w stanie nagłym. W przypadku odstąpienia od leczenia, lekarz ma obowiązek dostatecznie wcześnie uprzedzić o tym pacjenta lub jego przedstawiciela ustawowego bądź opiekuna faktycznego i wskazać realne możliwości uzyskania tego świadczenia u innego lekarza lub w podmiocie leczniczym. Jeżeli lekarz wykonuje swój zawód na podstawie stosunku pracy lub w ramach służby, może nie podjąć lub odstąpić od leczenia, jeżeli istnieją poważne ku temu powody, po uzyskaniu zgody swojego przełożonego.
Jeżeli w trakcie wykonywania zabiegu operacyjnego albo stosowania metody leczniczej lub diagnostycznej wystąpią okoliczności, których nieuwzględnienie groziłoby pacjentowi niebezpieczeństwem utraty życia, ciężkim uszkodzeniem ciała lub ciężkim rozstrojem zdrowia, a nie ma możliwości niezwłocznie uzyskać zgody pacjenta lub jego przedstawiciela ustawowego , lekarz ma prawo, bez uzyskania tej zgody, zmienić zakres zabiegu bądź metody leczenia lub diagnostyki w sposób umożliwiający uwzględnienie tych okoliczności.
Lekarz może wykonać zabieg operacyjny albo zastosować metodę leczenia lub diagnostyki stwarzającą podwyższone ryzyko dla pacjenta, po uzyskaniu jego pisemnej zgody . Przed wyrażeniem zgody przez pacjenta w sytuacji, o której mowa, lekarz ma obowiązek udzielenia mu należytego pouczenia terapeutycznego.
Lekarz może przeprowadzić badanie lub udzielić innych świadczeń zdrowotnych, z zastrzeżeniem ustawowo określonych wyjątków, po wyrażeniu zgody przez pacjenta. Jeżeli pacjent jest małoletni lub niezdolny do świadomego wyrażenia zgody, wymagana jest zgoda jego przedstawiciela ustawowego, a gdy pacjent nie ma przedstawiciela ustawowego lub porozumienie się z nim jest niemożliwe - zezwolenie sądu opiekuńczego.
Lekarz ma obowiązek udzielać pacjentowi lub jego ustawowemu przedstawicielowi przystępnej informacji o jego stanie zdrowia, rozpoznaniu, proponowanych oraz możliwych metodach diagnostycznych, leczniczych, dających się przewidzieć następstwach ich zastosowania albo zaniechania, wynikach leczenia oraz rokowaniu. Lekarz może udzielić tego rodzaju informacji innym osobom za zgodą pacjenta lub jego przedstawiciela ustawowego.
Zgodnie z art. 120 Kodeksu pracy, w razie wyrządzenia szkody przez pracownika przy wykonywaniu przez niego obowiązków pracowniczych osobie trzeciej, zobowiązany do naprawienia szkody jest wyłącznie pracodawca. Podmiot leczniczy może w następstwie dochodzić od pracownika kwoty wypłaconej pacjentowi tytułem odszkodowania, ale tylko do wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia tego pracownika.
Personel medyczny zastanawia się, czy suma gwarancyjna ubezpieczenia, które posiada, pokrywa ewentualna rentę, zasądzoną na rzecz pacjenta. Wyjaśniając tę kwestię, należy wskazać na poniższe.
Ekspozycja zawodowa stanowi istotne ryzyko związane z wykonywaniem zawodów medycznych. Możliwość kontaktu z czynnikiem biologicznym może skutkować koniecznością wszczęcia natychmiastowego leczenia antyretrowirusowego, celem ograniczenia niebezpieczeństwa rozwinięcia się u eksponowanego określonej jednostki chorobowej. Przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych nie jest możliwe unikniecie ryzyka, związanego z tego rodzaju narażeniem, stąd może pojawić się konieczność pokrycia związanego z nim kosztu leczenia.
Ustawa o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta przewiduje, że osoby wykonujące zawód medyczny, inne niż udzielające świadczeń zdrowotnych, mogą uczestniczyć przy udzielaniu tych świadczeń tylko wtedy, gdy jest to niezbędne ze względu na rodzaj świadczenia lub wykonywanie czynności kontrolnych na podstawie przepisów o działalności leczniczej. Tego rodzaju ograniczenie musi doznać modyfikacji w przypadku, gdy chodzi o osoby, odbywające praktyczną naukę w zawodach medycznych, a zatem, przede wszystkim, studentów medycyny.
Lekarz, który udziela w podmiocie leczniczym świadczeń zdrowotnych w ramach etatu, podlega, co do zasady, ubezpieczeniu odpowiedzialności cywilnej pracodawcy. Z tego tytułu jego odpowiedzialność za szkody wyrządzone osobom trzecim w związku z udzielaniem świadczeń zdrowotnych w strukturach danego podmiotu ograniczona jest w przepisie art. 120 Kodeksu pracy, w myśl którego za szkody wyrządzone przez pracownika odpowiada pracodawca. Ograniczenie to nie dotyczy przypadków, gdy szkoda wyrządzona została umyślnie.
Pielęgniarka, która pracuje w podmiocie leczniczym na etacie, jest, co do zasady, objęta ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej swego pracodawcy – podmiotu leczniczego. Dodatkowo, obwiązuje wobec niej ograniczenie odpowiedzialności za szkody wyrządzone osobom trzecim w związku z udzielaniem świadczeń zdrowotnych w strukturach danego podmiotu, z racji zasady, w myśl której, za szkody wyrządzone przez pracownika odpowiada pracodawca. Ograniczenie to nie dotyczy przypadków, gdy szkoda wyrządzona została umyślnie.
Podczas odbywania specjalizacji w ramach rezydentury lekarz zobowiązany jest realizować staże cząstkowe z różnych dziedzin medycyny, przy czym nie wszystkie może zapewnić jednostka specjalizująca. Wówczas pojawia się konieczność odbycia stażu w innym podmiocie leczniczym na zasadzie porozumienia pomiędzy szpitalem kierującym a tym, w którym staż ma być realizowany.
Ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej może być dobrowolne lub obowiązkowe. O tym, jaki ma ono charakter, decydują właściwe przepisy prawa, które nakładają obowiązek zawarcia ubezpieczenia. Podmioty wykonujące działalność leczniczą podlegają obowiązkowi ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkody będące następstwem udzielania świadczeń zdrowotnych albo niezgodnego z prawem zaniechania udzielania świadczeń zdrowotnych.
Ustawa o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta przewiduje, że w razie zawinionego naruszenia praw pacjenta sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Z kolei w przypadku zawinionego naruszenia prawa pacjenta do umierania w spokoju i godności sąd może, na żądanie małżonka, krewnych lub powinowatych do drugiego stopnia w linii prostej lub przedstawiciela ustawowego, zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez nich cel społeczny.
Niezależnie od warunków zatrudnienia lekarza, nie może być on pewny tego, że nie poniesie finansowej (materialnej) odpowiedzialności za nawet nieumyślnie wyrządzone szkody na skutek jego wadliwych czynności (błędów i zaniedbań). Nawet jeśli zatrudniający go podmiot medyczny posiada szerokie zakresowo ubezpieczenie OC z tytułu wykonywanej działalności leczniczej (medycznej), zarówno pracodawca, jak i ubezpieczyciel – może skorzystać z roszczenia regresowego, obciążając finansowo lekarza za szkodę powstałą z jego winy. Sugerowanym przez nas rozwiązaniem jest zadbanie o własny interes i samodzielne, dodatkowe ubezpieczenie swojej odpowiedzialności cywilnej w ramach i z tytułu wykonywanego zawodu lekarza (ubezpieczenie OC lekarza).
Pan Adam świadczy usługi medyczne, będąc zatrudnionym w szpitalu na podstawie kontraktu medycznego. Postawienie przez niego błędnej diagnozy skończyło się śmiercią pacjenta. Rodzina zmarłego wszczęła postępowanie sądowe o odszkodowanie, które na mocy wyroku zostało pokryte z ubezpieczenia placówki medycznej. Zakład ubezpieczeń zwrócił się jednak do Pana Adama o zwrot wypłaconego odszkodowania z tytułu wyrządzonej przez niego szkody. Jak do tego doszło?
Trigger, czyli zakres czasowy ochrony, stosowany na co dzień w nomenklaturze ubezpieczeniowej, dla przeciętnego Iksińskiego stanowi wielką niewiadomą. Czy słusznie? Niekoniecznie. To od niego de facto zależy czy szkoda powstała za naszą sprawą zostanie pokryta z posiadanego ubezpieczenia OC, czy może jednak z naszej kieszeni. Przyczyn takiej sytuacji należy upatrywać w definicji wypadku (zdarzenia) ubezpieczeniowego, która określa w jakim przypadku powstaje odpowiedzialność ubezpieczyciela. Szczegóły omawiamy poniżej.
Będąc bardziej precyzyjnym wypadałoby raczej zapytać: czy dobrowolnym ubezpieczeniem OC lekarza można podwyższyć sumę gwarancyjną obowiązkowego ubezpieczenia OC? W jakich sytuacjach? Na co zwracać uwagę? W tym artykule znajdziesz szczegółowe omówienie zagadnienia.
Czy potrafisz sobie wyobrazić dwie doby w pracy?
Jeśli jesteś lekarzem, być może nawet nie musisz sobie tego wyobrażać, być może jeszcze dzisiaj zaczynasz 48-godzinny dyżur. Być może skończyłeś taki w tym tygodniu. Być może ten wysiłek jeszcze Ciebie czeka.
Czy opłatę za Ubezpieczenie OC lekarza można traktować jako koszt uzyskania przychodu? W jakim zakresie ma znaczenie fakt, czy jest to ubezpieczenie obowiązkowe, czy dobrowolne? W jaki sposób lekarze prowadzący działalność powinni się z niego rozliczać? Czy polisa jest dokumentem księgowym?
Jeśli szukasz odpowiedzi na przynajmniej jedno z powyższych pytań – zapraszamy do lektury!
Niektórzy mówią, że ubezpieczenie OC studenta medycyny jest obowiązkowe, inni twierdzą, że dobrowolne. Kto ma rację?
Chciałoby się rzec, że prawda leży pośrodku. Choć, zgodnie z prawem, ubezpieczenie studentów kierunków medycznych jest dobrowolne, to w wielu przypadkach posiadanie aktualnej polisy OC jest wymagane np. przez uczelnie lub placówkę medyczną, szczególnie w czasie odbywania praktyk. W tym sensie, by nie mylić pojęć, lepiej używać słowa „wymagane” niż „obowiązkowe”.
Sumienie lekarza wyważone przysięgą Hipokratesa bywa czasem obciążane odpowiedzialnością za błędy lekarskie. Niekiedy wystarczy odrobina nieuwagi lub błędna diagnoza oparta na szczątkowym rozpoznaniu, by zdrowie czy też życie pacjenta zostało zagrożone. Paradoksalnie, to właśnie osoba, która stara się pomóc choremu lub poszkodowanemu jest często winiona jako pierwsza.
Z wyłączeniem uzasadnionych przypadków, lekarz jest zobowiązany do udzielenia pierwszej pomocy, nawet gdy dojdzie do takiej potrzeby poza jego miejscem pracy. Artykuł 30 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz.U.2011.277.1634 ze zm.) nadaje temu charakter bezwzględny. Nieprzestrzeganie tego obowiązku jest więc karane surowo i może wiązać się z utratą przez lekarza prawa do wykonywania zawodu.
Podczas zimowego spaceru Włodzimierz K. był świadkiem wypadku. Jadący nieco zbyt szybko Ford potrącił młodą kobietę, która poślizgnęła się na oblodzonym chodniku i zatoczyła na jezdnię. Włodek nie wahał się ani chwili, jako ratownik miał obowiązek i umiejętności by pomóc poszkodowanej.
Z roku na rok rośnie liczba postępowań przeciw chirurgom. Choć odsetek spraw zakończonych wyrokiem lub rozwiązanych przez dobrowolne poddanie się karze nie jest wysoki, to także w tej kwestii zaobserwowano tendencję rosnącą. Z jednej strony postępowania przeciw lekarzom są przeprowadzane coraz sumienniej, z drugiej natomiast sam fakt wzrostu liczby podobnych spraw może mieć silny psychologiczny wpływ na pracę chirurgów.
Od wielu lat studia medyczne cieszą się dużym zainteresowaniem i plasują się w ścisłej czołówce najpopularniejszych kierunków studiów. Jednak kierunki medyczne to nie tylko prestiż społeczny, ale przede wszystkim duża odpowiedzialność. Jest to okres kiedy zdobyta przez Ciebie wiedza w dużej mierze będzie decydować o ludzkim życiu, dlatego wszystkie podjęte w tym czasie przez Ciebie wysiłki są opłacalne, a nagrodą – uśmiech drugiego człowieka.
Pomimo że pielęgniarstwo zawodowe wykształciło się dopiero w XIX w., to pomoc drugiemu człowiekowi od zawsze była potrzebna. Na początku profesja ta była skupiona w rękach zakonników i sióstr zakonnych, których chęć pomocy chorym i potrzebującym miała swoje źródło w wierze chrześcijańskiej. Jednak zanim do tego doszło – pielęgniarstwo, podobnie jak inne dziedziny działalności społecznej, zostało poddane wpływowi mitów oraz legend ludów, których wierzenia oscylowały wokół wiedźm, bab i mędrców. Rodem z opowieści o bogach, demonach i legendarnych bohaterach, za sprawą niedostępnej dla przeciętnego człowieka wiedzy lub czarów wyprowadzali oni ludzi nawet z najcięższych chorób.
