data publikacji: 2022-03-07
Pacjenci bardzo często nie ufają, zwłaszcza lekarzom, w aspekcie stawianej diagnozy jak i podejmowanych metod leczenia. Negują zasadność i prawidłowość realizowanych świadczeń medycznych, zaś każde powikłanie, które stanowi de facto ryzyko przy każdym zabiegu, interpretują jednoznacznie jako skutek błędu w sztuce medycznej.
Celem zebrania materiału, który mógłby posłużyć w ewentualnej sprawie przed Ubezpieczycielem podmiotu leczniczego, cywilnej lub karnej bardzo często zdarzają się przypadki, kiedy pacjenci proszą danego lekarza (w tym przypadku do którego mają zaufanie, lub który aktualnie udziela im świadczeń opieki zdrowotnej) o wydanie zaświadczenia w którym tenże lekarz miałby krytycznie odnieść się do świadczeń udzielonych przez swojego kolegę po fachu. Dotyczy to zwłaszcza próśb, iż jakiś lek został niewłaściwie zaordynowany, zabieg został nieprawidłowo wykonany lub doszło do błędnie postawionej diagnozy, etc. Taki charakter zaświadczenia miałby oczywiście quasi charakter opinii biegłego, gdzie dana osoba wykorzystując swoje wiadomości specjalne (tu z zakresu danej dziedziny medycyny) miałaby ocenić prawidłowość lub nieprawidłowość danej czynności.
W tym miejscu pojawia się pytanie, czy lekarz może w tym zakresie spełnić prośbę pacjenta? Abstrahując od tego, czy dana kwestia o której ocenę prosi pacjent może rzeczywiście zostać oceniona jako błąd medyczny, niezgodną z aktualną wiedzą medyczną, odpowiedź jest jednoznaczna.
Jej podstawa wynika wprost z art. 52 Kodeksu Etyki Lekarskiej. Przywołany artykuł wskazuje na obowiązek okazywania sobie wzajemnego szacunku, nadto co najistotniejsze, zostaje wskazane, iż Lekarz powinien zachować szczególną ostrożność w formułowaniu opinii o działalności zawodowej innego lekarza, w szczególności nie powinien publicznie dyskredytować go w jakikolwiek sposób.
W ust 3 wskazanego artykułu zostaje wskazana ogólna zasada postępowania, która dotyczy tego, iż Lekarz wszelkie uwagi o dostrzeżonych błędach w postępowaniu innego lekarza powinien przekazać przede wszystkim temu lekarzowi. Jeżeli interwencja okaże się nieskuteczna albo dostrzeżony błąd lub naruszenie zasad etyki powoduje poważną szkodę, konieczne jest poinformowanie organu izby lekarskiej.
Od powyższego istnieje jeden wyjątek, kiedy względem postępowania danego lekarza istnieje uzasadnione podejrzenie, iż stanowi ono przestępstwo ścigane z urzędu. Na podstawie art. 304 k.p.k. nałożony został społeczny obowiązek zawiadomienia prokuratora lub policji w sytuacji powzięcia wiadomości o popełnieniu przestępstwa ściganego z urzędu. Takimi przestępstwami są chociażby spowodowanie ciężkiego lub średniego uszczerbku na zdrowiu. W tych sytuacjach nie obowiązuje również tajemnica lekarska, bowiem zgodnie z art. 40 ust. 2 pkt 3 ustawy o zawodzie lekarza i lekarza dentysty, lekarz nie ma obowiązku zachowania w tajemnicy informacji związanych z pacjentem, a uzyskanych w związku z wykonywaniem zawody, jeżeli zachowanie tajemnicy może stanowić niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia pacjenta lub innych osób.
Radca prawny Patrycja Aleksandrowicz Okręgowa Izba Radców Prawnych w Kielcach
