Oddelegowanie do pracy w zakresie udzielania świadczeń opieki zdrowotnej pacjentom z COVID-19

Oddelegowanie do pracy w zakresie udzielania świadczeń opieki zdrowotnej pacjentom z COVID-19

data publikacji: 2020-11-06

Niniejszy artykuł dotyczy rozważań nad kilkoma sytuacjami związanymi z oddelegowaniem pracownika wykonującego zawód medyczny do pracy przy zwalczaniu epidemii (udzielania świadczeń opieki zdrowotnej pacjentom z podejrzeniem lub ze stwierdzonym zakażeniem COVID-19) i podstawy prawnej dla ewentualnego sprzeciwu osoby, której to dotyczy lub niemożności jej oddelegowania z powodu spełnienia określonych przesłanek o charakterze jej wyłączających:

 

Oddelegowania osoby wykonującej zawód medyczny do pracy przy zwalczaniu epidemii na mocy decyzji właściwego miejscowo Wojewody

Ustawa z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1845) określa w art. 47 zasady skierowania pracownika wykonującego zawód medyczny do pracy przy zwalczaniu epidemii na podstawie decyzji wydanej przez właściwego miejscowo wojewodę. Decyzja o skierowaniu do pracy przy zwalczaniu epidemii ma charakter czasowy, określa zobowiązanie do tej pracy przez okres maksymalnie do 3 miesięcy.

 

Wynagrodzenie w czasie oddelegowania

W przypadku otrzymania takiego skierowania dotychczasowy pracodawca udziela pracownikowi urlopu bezpłatnego na okres wskazany w treści decyzji. Wynagrodzenie zasadnicze należne takiemu pracownikowi przysługuje w wysokości nie niższej niż 150% przeciętnego wynagrodzenia zasadniczego przewidzianego na danym stanowisku pracy w zakładzie wskazanym w tej decyzji lub w innym podobnym zakładzie, jeżeli w zakładzie wskazanym nie ma takiego stanowiska. Wynagrodzenie nie może być niższe niż wynagrodzenie, które osoba skierowana do pracy przy zwalczaniu epidemii otrzymała w miesiącu poprzedzającym miesiąc, w którym wydana została decyzja o skierowaniu jej do pracy przy zwalczaniu epidemii. Ponadto przysługuje jej zwrot kosztów przejazdu, zakwaterowania i wyżywienia, na zasadach określonych w przepisach o ustalaniu oraz wysokości należności przysługującej pracownikom państwowych jednostek z tytułu podróży służbowych na obszarze kraju. Zwrot kosztów z tytułu zakwaterowania lub wyżywienia nie przysługuje w przypadku zapewnienia w miejscu wykonywania pracy bezpłatnego zakwaterowania lub wyżywienia.

 

Kto nie może zostać skierowany do pracy przy zwalczaniu epidemii?

Na mocy decyzji wojewody w żadnym przypadku nie mogą zostać skierowane do pracy przy zwalczaniu epidemii osoby spełniające chociażby jedną z wymienionych poniżej przesłanek:

  1. osoby, które nie ukończyły 18 lat bądź ukończyły 60 lat w przypadku kobiet lub 65 lat w przypadku mężczyzn;
  2. kobiety w ciąży;
  3. osoby samotnie wychowujące dziecko w wieku do 18 lat;
  4. osoby wychowujące dziecko w wieku do 14 lat;
  5. osoby wychowujące dziecko z orzeczeniem o niepełnosprawności lub orzeczeniem o potrzebie kształcenia specjalnego;
  6. osoby, u których orzeczono częściową lub całkowitą niezdolność do pracy;
  7. inwalidzi i osoby z orzeczonymi chorobami przewlekłymi, na których przebieg ma wpływ zakażenie lub zachorowanie na chorobę zakaźną będącą przyczyną epidemii lub orzeczona choroba przewlekła ma wpływ na przebieg lub zachorowanie na chorobę zakaźną;
  8. osoby, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 31 lipca 1981 r. o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe (Dz. U. z 2020 r. poz. 1637), oraz posłowie i senatorowie Rzeczypospolitej Polskiej.

W przypadku, gdy dziecko w wieku do 18 lat jest wychowywane przez dwoje osób, którym przysługuje władza rodzicielska, do pracy przy zwalczaniu epidemii może zostać skierowana wyłącznie jedna z nich.

Zgodnie z nowelizowanym przepisami orzeczenie o chorobach przewlekłych na których przebieg ma wpływ zakażenie lub zachorowanie na chorobę zakaźną będącą przyczyną epidemii lub orzeczona choroba przewlekła ma wpływ na przebieg lub zachorowanie na chorobę zakaźną wydaje lekarz orzecznik ZUS.

 

Oddelegowania osoby wykonującej zawód medyczny do pracy w innej komórce organizacyjnej podmiotu leczniczego (innej Klinice, Oddziale, itd.)

Oddelegowanie pracownika wykonującego zawód medyczny do pracy w innej komórce organizacyjnej podmiotu leczniczego, na mocy decyzji kierownika jednostki celem udzielania świadczeń opieki zdrowotnej pacjentom z podejrzeniem lub potwierdzeniem zakażenia COVID-19 może nastąpić w każdym czasie na podstawie art. 42 §3 Kodeksu Pracy, na okres maksymalnie 3 miesięcy w ciągu roku kalendarzowego. Należy zaznaczyć, iż dla takiego oddelegowania nie jest wymagana zgoda pracownika, którego dotyczy delegacja.

Nie wyrażenie przez niego zgody nie jest dla pracodawcy wiążące.

 

Ważnym aspektem, w związku z którym jest kierowanych wiele pytań jest okoliczność przesłanek wyłączających możliwość oddelegowania pracownika w sytuacji o której mowa w ust. 2. Przepisy prawa powszechnie obowiązującego – w tym przepisy prawa pracy, ani tez przepisy szczególne uchwalone w okresie trwającej pandemii nie regulują tej kwestii.

W sytuacji, gdy pracownik przedłożył zaświadczenie od lekarza medycyny pracy nie stwierdzające żadnych okoliczności związanych z warunkami pracy szkodzących pracownikowi, lub czynności / zakresów, które nie mogą być wykonywane przez pracownika ze względu na jego choroby współistniejące lub związanych z ich stanem zdrowia, pracodawca ma pełne prawo do oddelegowania do innej pracy.

 

Autor:

Radca prawny Patrycja Aleksandrowicz Okręgowa Izba Radców Prawnych w Kielcach

 

Sprawdź również:

 

WAŻNA INFORMACJA!

Informujemy, że ubezpieczenia OC dla zawodów medycznych dostępne na portalu Polisa.Med.PL obejmują również sytuacje oddelegowania do udzielania świadczeń zdrowotnych w związku z ogłoszeniem stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii.

Pełna oferta ubezpieczeń dla zawodów medycznych.

ERGO HESTIA